Vandaag was een heel moeilijke dag want ik ben naar Ter Apel gegaan omdat ik hoopte afscheid te kunnen nemen van een groep mensen die me erg dierbaar zijn geworden. Ik gaf me op als vrijwilliger in de noodopvang bij Inlia en ben er met hart en ziel ingegaan. Het heeft me veel gegeven. Ik kan niet geven als ik niet me volledig verbindt. En ineens kwam het bericht dat iedereen vertrokken was naar Ter Apel omdat de procedures daar door kunnen gaan en er weer plek was. Het voelde niet goed om zonder afscheid nemen verder te gaan met leven. Ik kon het niet en daarom ben ik gegaan. Onderweg naar het aanmeldcentrum  kwam ik gelukkig één van de mensen tegen die ik kende en ik heb hem en iedereen van de groep succes gewenst. Ik hoop van harte dat ze een goede plek krijgen en dat hun vlucht hier stopt.  

In al mijn werk (schrijven, werken met paarden, werken met vluchtelingen en mensen met een kwetsbaarheid) is hoe het hoort ondergeschikt. Teveel protocollen zijn voor mij een belemmering om ergens helemaal voor te gaan en dit is ontstaan na een ernstig trauma. Binnen kaders kan ik niet het beste meer uit mezelf halen. Je moet bij mij zijn als je net als ik ook gelooft in de natuurlijke cyclus van leven. Bij ernstig trauma is diep meevoelen en kansen geven om te groeien nodig. Niet de pijn weg willen nemen, maar de ander de kans geven om sterker te worden en naast elkaar staan. Tijd is niet lineair maar cyclisch en trauma komt in levens niet omdat we slecht zijn, maar omdat we kansen krijgen om te transformeren en hele nieuwe dingen te leren en te gaan doen. En... wordt een doener want de tijd vraagt nu om actief te helpen aan de grote moeilijkheden waar de wereld mee te maken heeft.   

Eindelijk na maanden van stilte laat ik weer iets van me horen in de vorm van de blog. Ik heb gezocht, vond soms iets, verzette me tegen gaan werken als ervaringsdeskundige omdat ik dacht meer te kunnen, help asielzoekers of mensen die op straat leven met hele kleine dingetjes en het belangrijkste is hen zien, en zoek nog steeds naar werk. En nu ineens is er een inzicht dat ik zo sterk ben geworden dat ik met mijn kwetsbaarheid alles aankan als ik mezelf mag blijven. Het is niet moeilijk voor mij want ik heb zelf veel doorgemaakt en kan me inleven in de meeste problemen als het maar niet om luxe problemen gaat. Dat is nog wel eens lastig. Ik ben bijna gediplomeerd ervaringsdeskundige en luister op straat naar de verhalen... Wie zoekt er nog iemand? 

Je krijgt altijd een boei om je aan vast te houden in donkere tijden en je bent het leven verplicht om een boei uit te gooien als een ander in nood is.

Hard zonder harnas

Nog even en dan kunnen we weer ervaren wat samenleven is en heel belangrijk! laat het je niet weer afnemen. We zijn vrije mensen en zelf verantwoordelijk voor ons leven. De afgelopen paar jaar zijn we uitvoerig op de proef gesteld en alles is gedaan om ons af te houden van contact met elkaar, van leuke dingen doen met elkaar, van het leven vieren. Leven is óók bedoeld om te vieren en niet alleen om hard te werken. We hebben steeds weer balans nodig en het is niet mogelijk om jaren 'je adem in te houden' zonder dat het heel veel kost.  Doe de mondkapjes af, kijk elkaar aan en zie elkanders lach weer. Laat humor niet verloren gaan. Ga lekker dansen, zingen, genieten! En laten we een punt zetten achter de tijd die achter ons ligt zodat ieder toe kan komen aan het verwerken van het verlies en leed van de afgelopen tijd. 

Verzorgingshuis of studentenflathet is één pot nat.

Liefde

SprookjeEr werd eens een enorme Vloedgolf voorspelt. Niet eentje met water, maar met alleen maar ellende. Er was gezegd dat de aarde overspoelt zou worden met afval, als we niet snel iets zouden doen. Het baarde de grote mensen zorgen en de scholen maakten onderwijsprogramma's om het tegen te houden. Kinderen werden weer blij want eindelijk begrepen de grote mensen ook dat de aarde zou breken als we haar niet zouden helpen. Want Kinderzielen voelen dit. Er kwamen acties en ook kinderen hielpen mee. Kinderen zochten plastic afval uit bermen of gingen samen zoeken op het strand en er kwamen zelfs plekken waar er hele mooie dingen werden gemaakt van oude kleding, oud plastic en al het andere wat ze vonden. De mensen kregen weer hoop en zagen weer een toekomst voor de kinderen. En toen gebeurde er iets waardoor de mensen zo bang werden dat ze helemaal vergaten dat ze hard aan het werk waren om niet meer bang te hoeven zijn voor die gigantische Vloedgolf. De mensen gingen maskertjes gebruiken voor zichzelf en voor hun kinderen, en hierdoor kwam er nog véééél meer afval. Overal aan de kant van de weg kwam je maskertjes tegen en niemand dacht meer aan het vele werk wat de kinderen gedaan hadden. De kinderen die zo hun best hadden gedaan raakten steeds verder verzuurd. Het sprookje vertelt niet of dit door de maskertjes kwam of doordat ze van binnen boos waren op die volwassenen die hen de maskertjes lieten dragen. De berg met afval groeitEr is iets verschrikkelijk scheef gegroeid.Een kind heeft alles gegevenzodat wij verder kunnen leven.En als een reus in een sprookjewordt zijn droom kapot getrapt. Ellen Joling

Soms ga ik een dag helemaal wat anders doen en dat is genieten. Dan zie ik zoveel als ik mijn focus op het ongewone leg, en er worden nieuwe verhalen gevonden vanuit het alledaagse gewone met dat wat ik ongewoon ben blijven vinden. Ik zag een jonge ruiter met een mobiel in de hand en het voelde wat verdrietig. Een ruiter met mobiel in de hand is misschien zelfs al gewoon geworden omdat de smartphone een verlengde is geworden van de mens, maar de ervaring van verbondenheid met het paard en de omgeving gaat voor een deel verloren. Er zijn simpele manieren om magie te ervaren en juist is deze magie alleen maar aanwezig zonder een smartphone of mobiel.Je kan verbinding maken met een andere dimensie  zoals de natuurvolken doen, als je geest helemaal vrij is en je je gedachten over wat je deed, gaat doen of nu doet zijn verdwenen omdat je contact hebt met de schoonheid om je heen. Al kijkend naar de bomen en het horen van de geluiden van de takken ben je één met iets veel groters wat magischer is dan al wat de mobiel kan. 

Hoe ik 'omdraai'.In een kort gesprekje werd aan mij gevraagd wat ik deed. Ik antwoordde en vervolgens vroeg degene mij om mijn visitekaartje. Ik vroeg niet waarom en gaf een visitekaartje. Als ik goed had geluisterd had ik geweten dat de interesse toch wat minder groot was dan het leek...En een paar dagen later had ik een mail. Of ik geïnteresseerd was in haar product. He? Ik gaf toch mijn kaartje omdat ze geïnteresseerd was in mijn werk? Ik 'draaide de situatie om' en stelde me voor dat ik in gesprek met een loodgieter (die ik niet nodig heb) heel geïnteresseerd ben in zijn werk. Ik vraag hem wat hij allemaal kan en doet en dan vraag ik zijn visitekaartje. Thuis gekomen stuur ik hem een mail en vertel wat ik allemaal voor hem kan doen. He?

Wat is een leven in overvloed? Leven in overvloed is volgens mij een leven vol met genieten van het goede wat de natuur ons geeft. Het is overvloed als je contact mag hebben met de natuur en als dieren, planten en stenen je helpen om jouw pad te vinden. En je hebt overvloed als de golven die in het leven soms hoog zijn, je niet van je pad afwerpen, maar als je je mee kunt laten nemen door een golf en je deze gaat gebruiken om je pad te verdiepen en verder te komen. Een weg naar overvloed is altijd ook overvloedig voor de omgeving en geeft zin aan het bestaan op aarde. De obstakels of golven zie ik als een voorbereiding op een pad met creatiekracht. Een hartstochtelijk Ja aan het Leven is het antwoord op crisis en waanzin van de dag die alleen maar je lichtje uitdooft.