Mijn nieuwe boek is uit. Het is een klein boekje geworden, vol inspirerende woorden. Het is te bestellen via de bestelbutton hieronder.
In wat voor wereld wil je leven?
Als je jezelf niet traint in leven in vrijheid, dooft de vlam in jou die je in staat stelt een bijdrage te leveren aan een nieuwe aarde. De aarde mag een plek zijn waar zorg en aandacht is voor elkaar en waar we het elkaar gunnen.
Een plek om op natuurlijke wijze te herstellen als je daarvoor kiest en waar mensen durven vertrouwen op hun zelfherstellende vermogens. Waar we weer weten en voelen dat niet alleen wij, maar elk levend wezen een gevoelswezen is. De aarde mag een plek zijn, waar we voor elkaar op durven komen en ook onze zorgen mogen uitspreken als ons hart ons dit ingeeft.
Dit is mijn schrijversplek, waar je hopelijk inspiratie uithaalt. Wat ik bied zijn alternatieven voor het begaan van bekende vaste paden. De crisis is niet voorbij en elke dag roept om ons best te doen.
Er is veel om nu op te pakken.
Mail naar info@ellenjoling.nl voor reacties of vragen over mijn werk.
Wat een crisis kan geven:
- het leven wordt heel intens
- het is een tijd om je te ontwikkelen. Je wordt uitgenodigd om andere dingen te doen.
- je leert jezelf beter kennen.
- je leert met stress omgaan.
- je ziet hoe goed je leven was.
- je deed dingen waarvan je dacht dat ze normaal waren, en ziet dat ze niet normaal zijn.
- plannen gaan zomaar niet door en dit geeft je leren door moeilijkheden.
Zelfbeschikking is het recht op eigen keuzen en zelfstandigheid. Ik wens dat we vrije mensen zijn, die verantwoorde keuzes maken.
Mensen raken het contact met zichzelf kwijt door alle opgelegde regels van buitenaf. Mensen mogen weer op hun eigen kompas gaan vertrouwen. Ik schrijf verhalen en gedichten en maak quotes voor onze individuele vrijheid.
Zonder netwerk, moeten werken met een glimlachWie zijn ze?De vrouw die in de regen staat,Niet in staat te vragen wat ze willenNiet durven vragen om te mogen schuilen.Niet kunnen zeggen dat het op is.Wachtend op wat?Op onze glimlach?Op erkenning?Een paar woorden van troost?En misschien nog wat over houden van de verkoopvan de straatkrant, waar zij de inhoud niet eens van kunnen lezen. -Ellen Joling
Respect
Nog jong en rechtvaardigheid als vanzelfsprekendheid komt zij terecht in de ggz. Het niet meer voor elkaar krijgen terwijl er nog zoveel te doen is in deze tijd van tegenstellingen en onrechtvaardigheden is een drama. Ze zou er moeten zijn en haar missie moeten voltooien en nu is er roet in het eten gekomen. Laat haar niet in de steek hulpverleners. Er zijn voorbeelden genoeg van sterke mensen met een hart van goud die al veel hebben bereikt en toch weer een terugslag krijgen. Hoe blijf jij zelf overeind als er zoveel om je heen door elkaar is geschud? Mogelijk heb je wel afweermechanismen om in te zetten die iemand die heel open is niet heeft. En beelden die je niet begrijpt zijn ook ervaringen die waarschijnlijk ook een betekenis hebben maar die je niet plaatsen kunt. Dat hoeft ook niet maar geef alsjeblieft de ruimte aan degene die die beelden in bijvoorbeeld verwardheid of een psychose ziet en er wel betekenis aan kan geven. Neem het niet weg ook al denk je dat de beelden dan weggaan. De betekenis wordt vaak wel duidelijk, is mijn ervaring.
In het voorjaar van 2015 werd voor het eerst en gelukkig de laatste keer opgenomen in een ggz instelling door een psychose. Met hulp van mijn eigen ervaring hoop ik iets belangrijks mee te geven aan professionals binnen de ggz.
Vandaag was een heel moeilijke dag want ik ben naar Ter Apel gegaan omdat ik hoopte afscheid te kunnen nemen van een groep mensen die me erg dierbaar zijn geworden. Ik gaf me op als vrijwilliger in de noodopvang bij Inlia en ben er met hart en ziel ingegaan. Het heeft me veel gegeven. Ik kan niet geven als ik niet me volledig verbindt. En ineens kwam het bericht dat iedereen vertrokken was naar Ter Apel omdat de procedures daar door kunnen gaan en er weer plek was. Het voelde niet goed om zonder afscheid nemen verder te gaan met leven. Ik kon het niet en daarom ben ik gegaan. Onderweg naar het aanmeldcentrum kwam ik gelukkig één van de mensen tegen die ik kende en ik heb hem en iedereen van de groep succes gewenst. Ik hoop van harte dat ze een goede plek krijgen en dat hun vlucht hier stopt.
In al mijn werk (schrijven, werken met paarden, werken met vluchtelingen en mensen met een kwetsbaarheid) is hoe het hoort ondergeschikt. Teveel protocollen zijn voor mij een belemmering om ergens helemaal voor te gaan en dit is ontstaan na een ernstig trauma. Binnen kaders kan ik niet het beste meer uit mezelf halen. Je moet bij mij zijn als je net als ik ook gelooft in de natuurlijke cyclus van leven. Bij ernstig trauma is diep meevoelen en kansen geven om te groeien nodig. Niet de pijn weg willen nemen, maar de ander de kans geven om sterker te worden en naast elkaar staan. Tijd is niet lineair maar cyclisch en trauma komt in levens niet omdat we slecht zijn, maar omdat we kansen krijgen om te transformeren en hele nieuwe dingen te leren en te gaan doen. En... wordt een doener want de tijd vraagt nu om actief te helpen aan de grote moeilijkheden waar de wereld mee te maken heeft.
Eindelijk na maanden van stilte laat ik weer iets van me horen in de vorm van de blog. Ik heb gezocht, vond soms iets, verzette me tegen gaan werken als ervaringsdeskundige omdat ik dacht meer te kunnen, help asielzoekers of mensen die op straat leven met hele kleine dingetjes en het belangrijkste is hen zien, en zoek nog steeds naar werk. En nu ineens is er een inzicht dat ik zo sterk ben geworden dat ik met mijn kwetsbaarheid alles aankan als ik mezelf mag blijven. Het is niet moeilijk voor mij want ik heb zelf veel doorgemaakt en kan me inleven in de meeste problemen als het maar niet om luxe problemen gaat. Dat is nog wel eens lastig. Ik ben bijna gediplomeerd ervaringsdeskundige en luister op straat naar de verhalen... Wie zoekt er nog iemand?
Je krijgt altijd een boei om je aan vast te houden in donkere tijden en je bent het leven verplicht om een boei uit te gooien als een ander in nood is.
Hard zonder harnas
Nog even en dan kunnen we weer ervaren wat samenleven is en heel belangrijk! laat het je niet weer afnemen. We zijn vrije mensen en zelf verantwoordelijk voor ons leven. De afgelopen paar jaar zijn we uitvoerig op de proef gesteld en alles is gedaan om ons af te houden van contact met elkaar, van leuke dingen doen met elkaar, van het leven vieren. Leven is óók bedoeld om te vieren en niet alleen om hard te werken. We hebben steeds weer balans nodig en het is niet mogelijk om jaren 'je adem in te houden' zonder dat het heel veel kost. Doe de mondkapjes af, kijk elkaar aan en zie elkanders lach weer. Laat humor niet verloren gaan. Ga lekker dansen, zingen, genieten! En laten we een punt zetten achter de tijd die achter ons ligt zodat ieder toe kan komen aan het verwerken van het verlies en leed van de afgelopen tijd.
Verzorgingshuis of studentenflathet is één pot nat.
Liefde